απο την αρχη

νομιζω πως δεν ξεκινησα σωστα
μπρρρρ....παμε απο την αρχη!
λοιπον εχω ενα κοριτσακι 6,5ετων, παει πρωτη δημοτικου. Διαγνωσθηκε με ΔΕΠ-Υ αλλα και με δυσπραξια κυριως στον ιδεασμο αλλα και στον τροπο εκτελεσης μιας πραξης καθως επισης και δυσγραφια.
Αυτη τη στιγμη μετα απο σχεδον τρια χρονια εντατικης εργοθεραπειας, η υπερκινητικοτητα εχει σχεδον εξαλλιψει. Αντιμετωπιζουμε αρκετη δυσκολια στην συγκεντρωση. Το κυριοτερο ομως ειναι λογο του ιδεασμου της δυσπραξιας αρνειται να δοκιμαζει κατι καινουργιο, συνεχως λεει πως δεν μπορει και αυτο εχει σαν αποτελεσμα πολυ γκρινια.
Προσπαθουμε συνεχως να την εμψυχωνουμε και να την κινουμε το ενδιαφερον με νεα πραγματα . Η αληθεια ειναι ενα παιδι με πολυ καλο δυναμικο, απλως η ιδια της εχει χαμηλη αυτοεκτιμηση και δεν εμπιστευεται οσο πρεπει τον ευατο της.
Μαθησιακα ή καλυτερα αντιληπτικα ειναι πολυ δυνατη αλλα παλι η συγκεντρωση μας χτυπαει αρκετα πισω.
Μακαρι ολα να πανε καλα και να μπορεσει να βρει το δρομο της, μερικες φορες την βλεπω και λεω πως κοιτα ποσο εξυπνο και καλο παιδι ειναι και λεω θα τα παει περιφημα αλλα μερικες φορες με πιανει απελπισια και νομιζω πως το μελλον ειναι τοσο αβεβαιο αλλα και τοσο δυσκολο.
Ζητω συγνωμη αν σας κουρασα με την πολυλογια μου, τα υπολοιπα σε αλλο ποστ

Λοιπόν τότε καλή αρχή και επισήμως!
Είναι απόλυτα φυσιολογικό μέσα στο πέρασμα του χρόνου να νοιώθεις μερικές φορές ανασφάλεια για το μέλλον.
Οι γονείς που είναι δίπλα στα παιδιά τους και προσπαθούν για το καλύτερο τους είναι αυτοί που εξασφαλίζουν τις καλύτερες προοπτικές για τα παιδιά τους.
Αυτό δεν σημαίνει πως είναι αλάνθαστοι, ούτε τέλειοι....
Είμαι σίγουρη πως όλα θα πάνε καλά, απο την στιγμή που την στηρίζεται και είσαι δίπλα της, όλα θα πάνε καλά.