Το Παιχνίδι στην Εργοθεραπεία

Στις αρχές του αιώνα οι πρώτοι Εργοθεραπευτές θεωρούσαν το παιχνίδι σαν μια απασχόληση, κάτι που θα βοηθήσει το άρρωστο παιδί να σκεφτεί κάτι πιο ευχάριστο. Κατά την περίοδο 1940 - 1960 άρχισε να υπάρχει μια διαφορετική αντίληψη για το παιχνίδι, ότι θα μπορούσε να λειτουργεί σαν ερέθισµα για τη ανάπτυξη, ότι μέσα από το παιχνίδι το παιδί μπορεί να αναπτύξει τη μυική του δύναµη και να μάθει να χρησιµοποιεί το σώμα του. Και έτσι το παιχνίδι έγινε ένα μέσο για την θεραπεία των παιδιών.
Κατά την δεκαετία του 1960 με την ανάπτυξη της θεωρίας της Αισθητηριακής Ολοκλήρωσης και την έμφαση στην λειτουργικότητα σαν αποτέλεσμα καλύτερου κινητικού σxεδlασμoυ, το παιχνίδι δεν θεωρήθηκε να έχει τόσο σηµασία.
Κατά το 1970 η Εργοθεραπεία απομακρύνθηκε από την Βιολογική προσέγγιση, αναγνωρίζοντας τους περιορισμούς του μοντέλου στην εκπλήρωση των αναγκών των ασθενών της και ανέπτυξε μια πιο ολοκληρωμένη θεωρία για την λειτουργική ενασχόληση των ανθρώπων. Έτσι και το παιχνίδι ξανά συζητήθηκε., (Morrisonet al 1996)
Το 1974 η Reilly πρώτα µελέτησε συστηματικά το παιχνίδι σαν ενα τομέα Λειτουργικής Ενασχόλησης. Θεωρεί ότι το παιχνίδι βοηθάει στην οργάνωση της συμπεριφοράς, είναι βασικό για την επιτυχή λειτουργικότητα στην ενήλικη ζωή και ότι παιχνίδι δίνει νόημα στις περιπλοκότητες της κοινωνίας.
Η Reilly πιστεύει ότι το αποτέλεσμα του παιχνιδιού ειναι ότι το παιδί μαθαίνει να συμβολίζει και να κατανοεί έννοιες. Θεωρεί ότι το κίνητρο για το παιχνίδι προέρχεται από την περιέργεια και ότι το παιδί ερευνά το περιβάλλον ώστε να μάθει πως αντικείµενα, ανθρώποι και γεγονότα λειτουργούν. Σαν αποτέλεσµα της διερεύνησης το παιδί δηµιουργεί κανόνες σχετικά με αυτή την λειτουργία. Αυτοί οι κανόνες γίνονται η βάση για την κατανόηση του κόσμου και είναι τα θεμέλια για την ανάπτυξη των ικανοτήτων (competences).
Περιέγραψε 3 στάδια παιχνιδιού, το κάθε στάδιο απαιτεί περισσότερο έλεγχο από το προηγούμενο. Και στα τρία στάδια η περιέργεια είναι το βασικό κίνητρο, αλλά κάθε στάδιο έχει και το δικό του κίνητρο. Τα τρία στάδια είναι:
Διερευνητική συµπεριφορά: τη βλέπουμε κυρίως στα πρώτα χρόνια της ζωής ή όταν ένα γεγονός είναι καινούργιο ή διαφορετικό, στην προσπάθεια του παιδιού να γνωρίσει και να "διερευνήσει το περιβάλλον. Προκαλείται από εσωτερικά κίνητρα. Εάν το παιδί είναι αγχωµένο δεν µπορεί να παίζει. Όταν µπορεί να παίζει έτσι ελεύθερα αισθάνεται ελπίδα και εµπιστοσύνη.
Συµπεριφορά για ικανοποίηση : χαρακτηρίζεται από τον πειραµατισµό και την άσκηση ώστε να τrετύxει κυριαρχία του περιβάλλοντος. Το παιδί πρέπει να ICΟ:Ταβάλλει προσπάθεια και να συγκεντρωθεί και µε την επανάληψη κυριαρχεί στην δραστηριότφα. Με την επανάληψη το παιδί αναπτύσσε1 συνήθειες και ολοκληρωµένη ικανότηΤα στην δραστηριότηΤα. Το παιδί πετυχαίνει την αίσθηση της αυτο-εκτίµησης και της εµπιστοσύνης στον εαυτό του.
Η συµπεριφoρά της επίτευξης : αυτό το στάδιο σκοπεύει στην εκτέλεση µε κίνητρο την επίτευξη. Η ανατροφοδότηση που το παιδί έχει πάρει στο παρελθόν από το παιχνίδι του και την δράση του στο περιβάλλον τώρα του δίνει την βάση για τις προσδοκίες του για το µέλλον. Η πίστη του ότι µπορεί να πετύχει καλά αποτελέσµατα γίνεται το κίνητρο και το στάνταρ για το παιχνίδι του. Αυτά τα στάνταρς συνδέονται με τα στάνταρς της κοινωνίας και έτσι αυτο το στάδιο χαρακτηρίζεται απο συναγωνισµό με τον εαυτό του και με τους άλλους. Στην προσπάθεια του να γίνει όλο και πιο εύστοχο βλέπουμε το παιδί να παίρνει ρίσκα ώστε η ελπίδα και η αυτο-εκτίµηση των προηγούμενων σταδίων μεταμορφώνονται ,.σε.κοµ-ραγιο.,(Κnοχ 1993Α Μοrrίson et_al 1996 Simon and.Daυb 1993).