Και η δική μου ιστορία....

Είμαι 37 χρονών και μανούλα έγινα στα 30 μου, μετά από φοβερή προσπάθεια, άγχος, ενέσεις κτλ.
Όταν όμως ο Θεός μου την έφερε τη μικρούλα όλα αυτά είχαν ξεχαστεί από την πρώτη μέρα που έμαθα ότι είμαι έγκυος. Η ζωή μου από όταν γεννήθηκε έμοιαζε με παράδεισο.
Μέχρι τα 2,5 της περίπου τίποτα δεν έδειχνε ότι κάτι δεν πάει καλά. Κάπου εκεί λοιπόν κοντά στα 3 της άρχισα να καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά. Είχε λόγο αλλά όχι των παιδιών της ηλικίας της, κινούνταν συνεχώς στον παιδικό, δεν καθόταν στη θέση της δεν συμμετείχε σε ομαδικά παιχνίδια κτλ. Από τότε άρχισα να ψάχνω τι μας συμβαίνει.
Ο παράδεισος άρχισε να γίνεται γκρίζος.....
Ειδικοί πολλοί, γνώμες αρκετές διαγνώσεις άλλες τόσες μέχρι και σήμερα. Μετά λογοθεραπείες, εργοθεραπείες, ψυχολογική στήριξη κτλ.
Η μικρή είναι τώρα 7,5 ετών και έχουμε δρόμο μπροστά μας, αλλά έχουμε κατακτήσει πολλά.
Η ζωή ενός γονέα που μεγαλώνει ένα παιδάκι με προβλήματα τέτοιου είδους δηλ δυσπραξία, διάσπαση προσοχής, υπερκινητικότητα κτλ κινείται πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινι. Δηλαδή είναι το παιδί καλά, ήρεμο, γίνονται σωστά οι θεραπείες που προβλέπονται, τότε είναι και εκείνος καλύτερα. Μέσα του όμως πάντα αναρωτιέται μήπως υπάρχει και κάτι ακόμη που μπορεί να κάνει. Για μένα η επικοινωνία με γονείς που αντιμετωπίζουν ανάλογα προβλήματα καθυσηχάζει αυτή μου την ανησυχία. Καλύτερα να μιλάμε για ότι μας απασχολεί, κυρίως με άτομα της ίδιας θέσης με εμάς. Καλύτερα να ψάχνουμε μαζί με άλλους , παρά μόνοι μας (στατιστικά να το δείτε έχει αποτέλεσμα).
Πλέον δεν αισθάνομαι μόνη μου να παλεύω με τη μικρή, βλέπω τόσους γονείς που είναι δίπλα μου και αυτό κάνω και εγώ σε άλλους.
Ευχαριστώ που διαβάσατε την ιστορία μου ......

Γειά σας κι από εμένα. Είμαι κι εγώ μητέρα ενός θαυμάσιου παιδιού με κάποιες προκλήσεις στην ανάπτυξή του. Μετά από δυσχέρεια στη σύλληψη και χρόνια προσπαθειών και χαμένων ελπίδων κατά καιρούς, με σπερματέγχυση καταφέραμε να γίνουμε γονείς ενός υπέροχου και υγιέστατου μωρού. Η ιστορία ξεκινάει και για εμάς κάπου στα 3 της χρόνια όπου αντιλήφθηκα μια διαφορετικότητα. Αναφέρω πως η εμπειρία μου με μωρά ή με μικρά παιδιά ήταν μόνο αυτή της κόρης μου οπότε δεν είχα κάποιο μέτρο σύγκρισης εκτός απ΄τα αναφερόμενα στα βιβλία. Πήγε στα προνήπια σε ηλικία 31/2 ετών και μετά από σύσταση της δασκάλας της ξεκινήσαμε λογοθεραπεία και εργοθεραπεία για περίπου 21/2 χρόνια. Η διάχυτη δυσαρθρία που είχε καθώς και η λεπτή κινητικότητά της βελτιώθηκαν στο δυνατό. Παθολογικό εύρημα δεν υπήρξε. Σήμερα στο Δημοτικό βιώνουμε μαθησιακές δυσκολίες. Ιδιαίτερη δυσκολία υπάρχει στην σωστή και ανάλογη με την ηλικία της χρήση του λόγου και ό,τι αυτός επηρεάζει.
Με μεγάλη υπομονή και επιμονή προσπαθώ να στηρίζω το παιδί μου να ακολουθεί το όνειρό του και πάντα ελπίζω για ένα καλύτερο αύριο...
Κάποιες φορές όμως αισθάνομαι απογοητευμένη, αδικημένη, φοβισμένη για το μέλλον, μόνη, αλλά τώρα ξέρω πως μπορώ να έχω δίπλα μου όλους εσάς που δίνετε ανάλογες μάχες και είστε σε θέση να μου πείτε, σε καταλαβαίνουμε..

Καλησπέρα σας!!!
'Οπως όλες οι μητέρες, έτσι και εσείς, βρεθήκατε στην δυσάρεστη θέση να αντικρίσετε μια πραγματικότητα λίγο πιο σκληρή από αυτήν που κάθε μητέρα ονειρεύεται για το πολύτιμο αγγελούδι της.
Δυστυχώς η ζωή μερικές φορές μας παίζει παιχνίδια που ποτέ μας δεν είμαστε έτοιμοι όμως όπως μου αρέσει πολλές φορές να λέω ότι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς!!!
Ως μητέρα σας καλοσορίζω στην παρέα μας και σας λέω πως εμείς είμαστε εδώ για να μοιραστούμε κάθε μας σκέψη και συναίσθημα!!!